Een lange weg
Door: Frank
Blijf op de hoogte en volg Frank
07 Mei 2015 | Frankrijk, Mesnil-Saint-Père
Diederik nam een enkele keer afscheid met het zeggen van: "dat de weg lang mag zijn". Een beetje vreemde uitspraak op het eerste gezicht. Maar zeker als je wat ouder wordt en je hebt meer dan de helft an de weg afgelegd, dan is het ineens een veel minder rare uitspraak.
De lading die er een beetje onder zat was dat de weg niet altijd even gemakkelijk lijkt om af te leggen. We wensen dan vaak dat iets snel over is als het lastig wordt. En ondertussen beleven we daardoor minder van de weg. Zo'n wens maakt je ervan bewust dat het eigenlijk zonde is als je een lastige weg niet beleeft. Dan kun je net zo goed meteen in je kistje gaan liggen.
Andaag hadden we verschillende stukken lange weg. Een lastig stuk van 5 km door het bos. op de kaart was het een lange rechte weg. In de praktijk kon je nooit verder dan 100 meter kijken. Vreselijk veel kuilen, drassig, plassen, glibberige klei. De tijd dat we erop liepen vloog om. Je was vrijwel niet bezig met de lengte van de weg. We hebben er genoten.
En we hadden een kaarsrechte verharde weg die je kilometers ver kon zien lopen. Een behoorlijk marstempo, dat wel, maar ik was vooral bezig met af te tellen hoe lang het nog duurde. De tijd leek veel trager te gaan. We stelden ons voor hoe het zou zijn als de weg naar santiago gewoon 2500 kilometer lange rechte weg was met precies iedere 20 km een slaapplaats. Dodelijk saai, zo leek ons. Een straf om te lopen.
Het grappige is dat we in ons leven meestal niets anders doen dan de weg zo recht mogelijk maken, zo gestructureerd als we maar kunnen, alles passend en precies kloppend. Dat nemen we dan de invloed van het ego. Die wil controle houden over de weg. Die wil van het leven een kaarsrechte weg maken. De ziel daarentegen wil rondfladderen, overal bij stilstaan en zoveel mogelijk beleven onderweg. Die wil nergens iets van maken. Het nadeel daarvan is dat je nergens meer aankomt. Een beetje controle over wat er gebeurt is best fijn. Het is best fijn dat er in elk geval een pad is door het bos dat nog enigszins begaanbaar is. Daar houdt het ego nog wat controle en tegelijk kan de ziel genieten van wat er gebeurt. Een beetje ego, een beetje ziel, dat geeft volgens mij de fijnste lange wegen.
Bon camino
De lading die er een beetje onder zat was dat de weg niet altijd even gemakkelijk lijkt om af te leggen. We wensen dan vaak dat iets snel over is als het lastig wordt. En ondertussen beleven we daardoor minder van de weg. Zo'n wens maakt je ervan bewust dat het eigenlijk zonde is als je een lastige weg niet beleeft. Dan kun je net zo goed meteen in je kistje gaan liggen.
Andaag hadden we verschillende stukken lange weg. Een lastig stuk van 5 km door het bos. op de kaart was het een lange rechte weg. In de praktijk kon je nooit verder dan 100 meter kijken. Vreselijk veel kuilen, drassig, plassen, glibberige klei. De tijd dat we erop liepen vloog om. Je was vrijwel niet bezig met de lengte van de weg. We hebben er genoten.
En we hadden een kaarsrechte verharde weg die je kilometers ver kon zien lopen. Een behoorlijk marstempo, dat wel, maar ik was vooral bezig met af te tellen hoe lang het nog duurde. De tijd leek veel trager te gaan. We stelden ons voor hoe het zou zijn als de weg naar santiago gewoon 2500 kilometer lange rechte weg was met precies iedere 20 km een slaapplaats. Dodelijk saai, zo leek ons. Een straf om te lopen.
Het grappige is dat we in ons leven meestal niets anders doen dan de weg zo recht mogelijk maken, zo gestructureerd als we maar kunnen, alles passend en precies kloppend. Dat nemen we dan de invloed van het ego. Die wil controle houden over de weg. Die wil van het leven een kaarsrechte weg maken. De ziel daarentegen wil rondfladderen, overal bij stilstaan en zoveel mogelijk beleven onderweg. Die wil nergens iets van maken. Het nadeel daarvan is dat je nergens meer aankomt. Een beetje controle over wat er gebeurt is best fijn. Het is best fijn dat er in elk geval een pad is door het bos dat nog enigszins begaanbaar is. Daar houdt het ego nog wat controle en tegelijk kan de ziel genieten van wat er gebeurt. Een beetje ego, een beetje ziel, dat geeft volgens mij de fijnste lange wegen.
Bon camino
-
07 Mei 2015 - 20:52
Theo:
Hallo Frank en Dineke,
Je woorden over het lang onderweg zijn doen me denken aan Ithaka en die over een lange saaie weg aan de Meseta. Die laatste ga je zeker nog beleven, maar nog zeker niet dit jaar.
Groet Theo
-
07 Mei 2015 - 21:45
Dineke:
Anders gezegd: we hadden een fantastische dag. We vertrokken zoals ik me voorstel dat een pelgrim wil vertrekken. Goed ontbijt achter de kiezen, proviand in de rugzak, wijdse velden, zonnetje, goede zin en elkaar. Eindeloos, groen, groen en nog eens groen. Stilte en heel veel vogelgezang. Toen we op een boomstam zaten te rusten vergezelde de Koekoek ons nog weer eens en liet van zich horen met zijn verleidelijke roep. Ik heb het opgenomen. We passeerden Lac Oriënt, een heel groot meer, die behoorlijk buiten haar oevers is getreden. En een kikkers. Duizenden en duizenden, een heel koor, werkelijk.
Zo zijn we terecht gekomen in een behoorlijk deftig hotel. Tja, je weet niet altijd precies waar je die avond je hoofd zult neerleggen. We hebben ons maar culinair laten verwennen. Werkelijk subliem gegeten. Zoals ik in een ander bericht zei: een pelgrim waardig.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
