Routine en rustdag

Anders dan vorig jaar hebben we meer routine. Op de verharde wegen loopt Dineke voorop. Ze loopt meer op souplesse dan ik. Afhankelijk van de lengte van de route, mijn stemming en mijn kracht probeer ik haar bij te houden, of ik blijf in mijn eigen tempo lopen. Af en toe sprint ik dan bij of zij wacht op me.

Op de slechte bospaden en hellingen gaat het andersom. Ik loop meer op kracht en Dineke loopt achter mij aan. Op grintpaden, boerenweggetjes en regelmatige bospaadjes lopen we even snel. Het motto dat we ons steeds voorhouden is "eigen tempo lopen". Als je dat niet doet blaas je jezelf op een gegeven moment op.

Dineke heeft regelmatig onderbrekingen in haar tempo. Plassen, veters strikken, vest uit, jas aan. Ik kan daar heel slecht tegen, dus ik loop in een rustig tempo door. En zij haalt me dan langzamerhand in. Op een enkele dag heeft ze het gevoel dat ze me alleen maar aan het inhalen is :). Echt het verschil tussen een sprinter en een diesel.

Verder heeft Dineke af en toe echt even suiker nodig, of op zijn minst iets te eten. Als ze dat niet doet, dan is het ineens over. "Klaar met spitten". Vaak zie ik het nog iets eerder aankomen dan zijzelf, alhoewel ik niet precies zou kunnen zeggen waar ik het aan merk.

En in tegenstelling tot vorig jaar gaat dat allemaal zonder veel overleg. Af en toe even checken bij elkaar "gaat het?" Wat dat betreft hebben we al veel geleerd van en over elkaar.

15 kilometer gaat op onze sloffen. Dat is een hele prettige afstand. Na 20 kilometer beginnen we het te voelen, meestal het eerst in de voeten. Na 25 kilometer wordt het langzamerhand afzien.

Maar dat kan per dag toch nog behoorlijk verschillen. Soms heb je een slechte dag, en dan is 15 km lang. Soms een goede, en dan is 30 prima. En er is geen peil op te trekken wanneer dat nu precies is. Voor Dineke en mij verschilt dat ook. Onze eerste etappe was moeilijk voor Dineke. De tweede voor mij. De derde was een goeie voor ons allebei.

De aankomst is verschillend. Ik blijf altijd wat gespannen totdat we de sleutel van onze kamer krijgen. Ik ben er altijd bang voor dat we niet terecht kunnen om welke reden dan ook. En dan wordt het zoeken naar een kamer. Eventueel verder lopen. Dat lukt allemaal wel, maar dat wil ik liever niet meer na een dag lopen. Dan wil ik douchen en met de benen omhoog.

Gister 22 kilometer prima gelopen. De afgelopen 2 dagen samen wel 25 kilometer op verharde weg. Dat bekomt me nooit zo goed. Dat begin ik vooral in mijn voeten te voelen. Die zijn dan pijnlijk op verschillende plekken. En dan ga ik werken en word ik gespannen. Gister voor het eerst mijn koptelefoon opgehad. De muziek ontspant me.

Daarom ben ik blij dat we vandaag een rustdag hebben. De spieren hebben het niet nodig voor mijn gevoel, de voeten wel. Morgen verwachten we een pittige etappe van rond de 30 of meer kilometer. Toen we aankwamen een Leffe gedronken. Daar wordt ik altijd rozig en duf van, als ik smiddags drink. Maar gezien de rustdag vandaag gunde ik het mezelf. Gevraagd om een sandwich. Die hadden ze niet meer. Wel charcuterie. Vorig jaar geleerd dat dat een bord vol vleeswaren is. Ook prima. Gaat goed samen met het bier. Het was me toch een bord vol! Het lukt al een paar dagen niet om fotos op te sturen. Als dat weer lukt zit er ook een foto van de charcuterie bij. Heerlijk gezeten in het zonnetje. We boffen toch met het weer. Alleen de tweede etappe regen gehad. De rest was zon. Mijn voorhoofd, neus en nek zijn nu aan het vervellen omdat ze behoorlijk verbrand waren.

Na de charcuterie en de Leffe een middagdut. Mijn avondeten was licht en vegetarisch, veel had ik niet meer nodig. Na het avondeten nog even gelezen en we sliepen weer vroeg. Vannacht 10 uur geslapen. En dat is toch wel de kern van onze dagen: lopen en rusten. Lopen en rusten. Ik vind het heerlijk. Het leven wordt simpel en elementair. Een voedingsgrond om dankbaar te worden voor de meest simpele dingen zoals een glaasje water, een zacht bed en het feit dat je niet alleen bent.

Vandaag is ook de dag dat Ellen haar presentatie doet. Het is jammer dat ik er niet bij ben. Zij is de laatste van onze groep, mijn reisgenoten, die afstudeert. Samen met Aad, die al weet dat hij geslaagd is en vandaag zijn diploma krijgt. Voor Ellen is dat nog niet helemaal zeker. Spannend dus. Ook een weg te gaan. Zo gaat ieder zijn weg.

Bon camino