Vertrouwen

Gister was het plan een dubbeletappe te doen. De eerste etappe ging 1000 meter omhoog in 3 uur, de tweede 1000 meter omlaag in 5 uur. Er was ergens een stukje af te snijden, dus ik dacht dat het wel samen moest kunnen. Met name die etappe van 3 uur vond ik erg kort. Sta je daar om 10 uur op de stoep bij iemand. En overigens als hij geen plek had werd het toch meteen een stuk doorlopen. Maar ik hield een slag om de arm, als het te lang zou worden, zou ik onderweg een slaapplaats zoeken. 

Het was een fijne etappe, erg afwisselend. De eerste 2 km met een stijgingspercentage van 30% omhoog. Goeie ochtendgymnastiek. Toen heb ik het boekje niet meer gevolgd en ben op goed vertrouwen de geel blauwe borden richting Rome gaan volgen. Op de een of andere manier ging ik er vanuit dat die wel dezelfde kant op zouden gaan als het boekje. En dat was ook een hele tijd zo, zo bleek. Over mooie bospaden gelopen op grote hoogte. Daar kom ik echt tot stilte, zo merk ik keer op keer. Die glooiende paden in de koelte van de bomen, liefst op hoogte zodat er af en toe een uitzicht is. Die heb ik het liefst. Dan gaat het lopen als vanzelf. 

Maar affijn, na een uur of 6 had ik toch in de gaten dat ik echt niet meer het boekje volgde. Met GPS gelocaliseerd waar ik was. Een km of 3 naast de route van het boekje, veel lager ook. Toen moest ik kiezen, in vertrouwen blauwgeel volgen of de kortste weg (een km of 8 vlakke weg) naar de slaapplaats uit het boekje met de zekerheid dat het overzichtelijk was en dat er verschillende alternatieven waren om te slapen. Mijn vermoeide voeten gaven de doorslag in de keuze, ik had geen idee waar de blauwgele route naar toe zou gaan. Dus nog 8 km langs een drukke weg in de brandende zon gelopen. Niet leuk, wel effectief. Achteraf spijt, de blauwgele route bleek 100 meter parallel aan de weg over een pad te lopen aan de andere kant van de rivier onder de bomen, en natuurlijk in hetzelfde dorp uit te komen. Tsja, angst is een slechte raadgever. 

'S avonds eten zoeken. Zo groot was het dorp niet, maar als je al een lange dag door de bergen gelopen hebt, zit je eigenlijk niet meer te wachten op een uur slenteren. De enige pizzeria was dicht, de taveerne was dicht, grote bar bij de kerk was dicht, duur restaurant was dicht, ik begin al te denken aan mijn noodrantsoen van noten. Maar ik had nog vertrouwen, ik had een feesttent gezien, waar om 7 uur nog niks te doen was, maar nu hopelijk na 8 uur wel. En er was nog een bar waar ze waarschijnlijk wel wat sandwiches zouden hebben. De feesttent bleek raak, iets soortgelijks als eergister, hoewel het hier lang niet zo lekker was. Maar uiteindelijk wel een stevige maaltijd. 

Vertrouwen en angst zijn vijanden van elkaar. En juist bij primitieve overlevingsangsten als vermoeidheid en honger wordt vertrouwen snel ondermijnd. Terwijl ik iedere keer merk dat als ik maar voldoende vertrouwen heb, het toch wel goed komt. Misschien wordt het anders dan verwacht, en misschien duurt het lang, maar het komt wel goed. Vaak is het een kwestie van kijken. Er was een moment dat ik verzuchte hoe onbarmhartig de natuur was (ik had honger en dorst) totdat ik merkte hoe ongelofelijk veel rijpe bramen er naast de weg stonden. 

Pace e bene