Routine

Vandaag een snelle etappe. Een paar kilometer asfalt, de rest breed kiezelpad. Het was wel veel stijgen en dalen, maar geleidelijk. Inmiddels in Umbrië aangeland en hier zijn de heuvels toch wat lager en glooiender dan in Toscane, in elk geval in de stukken waar ik loop. 6 uur vertrokken, voor 11 uur was ik op plaats van bestemming. Heb er alvast 3 lastige kilometers bij genomen van de etappe van morgen, want morgen een lange etappe. Voor morgen zijn er nog 19 kilometers te gaan en ik neem de etappe van overmorgen, 7 km, erbij. Dan is er zo'n 8 uur lopen gepland, ben ik in Gubio, waar ik dan een rustdag neem. 

De bar was vanmorgen om 6 nog niet open, dus mijn ontbijt bestond uit een droog wit broodje en 3 liter water. Daar heb ik het mee gedaan tot 14.00. Het gekke is dat ik dan nog geeneens honger heb. Maar toen heb ik toch een vrij forse Italiaanse lunch genomen, tortellini en caprese salade weggespoeld met een halve liter wijn. Was de eerste keer dat ik overdag wijn nam. Daarna weer geslapen. Wat een zwaar leven heb ik toch: lopen (wel bewust hè), eten (ook al bewust), slapen (totaal bewusteloos). 

Het stadje waar ik nu ben is een heel oud stadje bovenop een heuvelkam. Het centrum bestaat uit een plein met een stuk of 10 winkels, en dan loopt het meteen aan weerszijden naar beneden met steile wegen en trappetjes. Heel leuk om hier te zijn. Ook meerdere andere pelgrims gezien, hier komen ook andere pelgrimpaden langs. 

Ik zei het gister geloof ik al: het lijkt routine te worden. Ik weet ongeveer wat ik aan kan, kan mijn tempo goed aanpassen in de bergen, maak me geen zorgen over waar ik slaap. Slaapplaats zoeken blijkt geen probleem in het hoogseizoen omdat de Italianen zelf massaal thuisblijven om geld te sparen in hun vakantie. Meerdere hotels vertellen me dat. 

Die routine maakt dat meneertje-ongeduld ook weer om de hoek kwam kijken. Voordat ik het wist begon ik tegen hem te praten in de trant van "maar het is toch helemaal niet saai!". Nee zo maak je vrienden, als je iemand wil erkennen moet je vooral zo beginnen. Een poging gedaan om het gesprek anders in te steken en belangstelling getoond, oprechte belangstelling, want ik wilde toch wel weten hoe hij in elkaar zat. Nou, ben zeker nog geen dikke vrienden met hem, maar toch al wel drie dingen te weten gekomen. Hij is ontstaan of gevormd in de verveling op school; een van zijn kwaliteiten is nieuwsgierigheid; en waar hij behoefte aan heeft is een individuele benadering. Nog geen idee hoe ik dat laatste precies moet aanpakken, maar voorlopig heb ik handvaten genoeg om op voort te bouwen. 

Pace e bene