Boosheid

Het was ff op gang komen na zo'n rustdag. Meteen een steile helling om het dorp uit te komen. Gevolgd door nog meer klimmen. Na een uur stond in de beschrijving "even hierna nemen we het graspad naar rechts". 500 meter gras en geen graspad te zien. Een hartgrondige vloek, waar ik meteen van schrok en me verontschuldigde. Affijn op goed geluk het gras af, geen bospad te vinden natuurlijk. Op kompas en kaart dan maar dwars door het.bos op zoek naar een pad. Zo gaat het ook soms. 

Ergens tijdens dat zoeken realiseerde ik me dat ik boos was geweest, en oh ja, daar ging deze week ook over: de kern van je boosheid zoeken. Een godsgeschenk dus. Dat kijken naar boosheid ging in laagjes. Het eerste wat ik zag was angst, angst om te veel helling op en af te lopen, angst om pijn in de voeten en benen te krijgen. De geplande etappe was toch al lang genoeg. 
Het tweede laagje wat ik zag was ook nog makkelijk te zien: een stuk projectie. Ik vind het belangrijk om de dingen zorgvuldig en precies te zeggen en te schrijven en verwacht dat daarom ook van anderen. 
Het derde laagje kostte me 1,5 uur om te zien. Ik realiseerde me dat de boosheid opgebouwd was uit momenten daarvoor. Ik was die morgen anders begonnen dan de andere morgens. Ik had het gevoel dat ik van alles moest. Ergerde me aan het ontbijt dat pas om 7 uur begon, terwijl ik eerder weg wilde. Ik "moest" nog een mailtje sturen op het wifi punt  Ik realiseerde me dat ik mijn gevoel van vrijheid had opgegeven en slaaf was geworden van allerlei doelstellingen. Ik was vergeten dat het om de reis ging en niet om het doel. Toen was het weg, een soort opluchting, dat was in dit geval de kern van de boosheid.
Ik heb de rest van de dag nog gemijmerd over een vierde laagje. Kwam alleen maar op abstracte gedachtes uit van (sub)persoonlijke wil versus universele wil; er volledig willen zijn; dat soort dingen. Maar geen heldere formulering, en zeker geen opgelucht gevoel. Dus het derde laagje was voldoende, denk ik. 

Het maakte in elk geval de rest van de dag weer anders. Ik kwam bij een schattig fransiscaner klooster uit, werd ontvangen en rondgeleid door een van de drie paters daar. Een oude man, die de hele tijd maar vriendelijk bleef lachen. Fransiscus heeft daar in een rotsachtig hoekje geslapen, dat wil je niet weten zo klein, koud en donker. Antonius van Padua had daar een cel van 2 bij 2. Het hele klooster straalde vriendelijkheid en stilte uit. Ik heb er er tijd gemediteerd en een kaarsje aangestoken. 

Daarna weer onderweg en eindelijk de impuls gevolgd om een stapeltje stenen te maken. Bloemetje erbij en voor de foto zorgde een vlinder voor de voltooiing. 

Mijn voeten waren pap toen ik na 7,5 uur aankwam, en het eten was drie keer niks in het dorp, maar ik had een goeie dag gehad. 

Pace e bene