Andouilette, stormwind en kilometers

Om maar met het laatste te beginnen: nooit nemen zo'n andouilette!! Ik probeer regelmatig de streekgerechten en zo kwam ik hierop. Maar het was verschrikkelijk. Ik heb hem helemaal opgegeten, want dat heeft mijn moeder zo geleerd en ik ben nooit echt volwassen geworden. Maar bij de laatste twee happen had ik serieuze kokhalsneigingen. Nadat hij op was heb ik het maar eens opgezocht: darmen vet en ander afval tot een zogenaamde smakelijke worst bereid. Die van Troyes zijn het lekkerst omdat ze alleen van varkens komen. Serieuze voor- en tegenstanders. Je moet er van houden blijkbaar. Vooral de geur is echt drie keer niks. Zelfs een heerlijk kaasplankje met 7 verschillende soorten en 4! glazen wijn hebben de smaak nog niet helemaal gemaskeerd. Laat dit een les zijn voor ieder die het leest! Nooit nemen!

We stonden vanmorgen op met web karig ontbijt waar we heel dankbaar om waren: cakebrood en thee. Blij dat we gevuld waren en iets warms op hadden. We gingen welgemoed op weg, volgens de schattingen zou het ergens tussen de 20 en 25 km zijn naar het hotel. Vanaf de eerste km viel het zwaar, zowel voor Dineke als voor mij. Zwaar lichaam, benen waar weinig kracht in zat. En een stormwind van voren waardoor we regelmatig schuin moesten lopen of opzij werden geblazen. Het was werken die eerste kilometers. En al rap kwam ik erachter dat mijn schatting van het aantal km's te laag was. Het zouden er uiteindelijk 32 worden. Terwijl we ons voorgenomen hadden de eerste week rustig aan te beginnen en niet meer dan 20 per dag te doen! Dat was het verhaal van de dag: overleven. De hele dag bewolking en dreigende regen. Maar meer dan een paar spatjes zijn het niet geworden gelukkig. Weer iets meer verbrand.

Die wind was erg. We horen uit Nederland dat daar activiteiten zijn afgelast vanwege de wind. Hadden we misschien ook moeten doen. De wind maakte zoveel lawaai dat een hert ons niet hoorde aankomen. Pas toen ik op 3 m afstand was hoorde hij ons en vloog weg. In eerste instantie recht op Dineke die zich doodschrok. Gelukkig schrok het hert net zo, dus het ging een andere kant op. Het was prachtig om het zo dichtbij te zien.

Om 12 uur na 14 km konden we koffie krijgen. Daar kikkerden we enorm van op. Na de middag liepen we veel beter dan voor de middag. Alle voorbereidingen voor de vakantie wierpen hun vruchten af. Natuurlijk werden we moe. Maar we bleven om ons heen kijken en aandacht voor elkaar houden. Voldoende rusten, op tijd eten. We hadden nog chocolade repen en Lu koeken. Ondanks de enorme afstand liep het allemaal goed af... tot de laatste 500 meter. Ons hotel lag bij een verlaten vliegveld. Wij kwamen daar van de achterkant in. 2 km over het vliegveld gelopen. En aan de voorkant stond een gloednieuw hek. De drie navigatiesystemen die ik gebruik hadden dat niet aangegeven. Oei. 1 of 2 km teruglopen. Of eroverheen. Die keus was snel gemaakt nadat we al 8 uur onderweg waren. Eroverheen dus. Dineke eerst op haar blote voeten terwijl ik haar help. Daarna de bagage en toen ikzelf met lomp geweld. Bleef nog even haken, maar Dineke hielp me los te komen. Goedendag, en dat na 31 km lopen. Het leven van een pelgrim gaat niet over rozen maar over hekken.

Het hotel stelt niet veel voor, maar is prima. Alleen het eten: neem de mixed grill en niet de andouilette!! Een pelgrim leert iedere dag.

De omgeving is glooiend, veel ruimte, Veel velden, af en toe een stukje bos (waar de takken van de bomen waaien en maar net je hoofd missen). Zowel de afstanden als de omgeving als de gebeurtenissen maken dat we sterk onthaasten. Het is soms lichamelijk zwaar, maar we zijn in ons element. Het is heerlijk om mee te maken. Het is heerlijk om samen te zijn. Dankbaarheid groeit.

Bon camino