Herstel

Hoewel we aan een rustdag toe waren, besloten we toch om verder te gaan. Nog langer verblijven tussen die actieve, sportende jongeren lokte ons niet aan.
Het heeft me altijd al verbaasd hoe de natuur zelf herstelt. Als de uiterwaarden bijvoorbeeld de hele winter onder water hadden gestaan, kwamen ze er dikwijls bruin en gehavend onderuit. Maar als de zon een paar dagen had geschenen, was alles weer prachtig groen. Zo ging het ook met mijn benen.
Ze zagen er gisteren echt niet uit. Rood, gezwollen en ze voelden branderig. Maar na een nacht rust en veel koelen zijn ze weer goed opgeknapt. Klaar om mij weer een dag te dragen. Dat doen ze trouwens al jaren.
Al konden we dan niet overnachten in de abdij van Tongerlo, we zouden niet vertrekken zonder stempel. Die kregen we, al moesten we er stevig op wachten.
Na een paar goedkope teenslippers bij de Aldi gekocht te hebben, en geld uit de muur getoverd, vertrokken we uiteindelijk echt rond half 11. Laat, maar we zouden het rustig aan doen.
Al lopend heb je dan het idee dat de bomen speciaal voor jou gegroeid zijn. Zoveel staan er langs de weg om jou schaduw te geven, wat een genot. Al moet je er wel n beetje voor kris-krossen om er optimaal gebruik van te maken. Maar ach, n beetje pelgrim geeft daar niet om.
Wanneer ben je eigenlijk pelgrim, vroeg ik me af. Ik merk dat mensen naar ons kijken. Frank zei dat we gewoon pelgrims zijn. Het ultieme pelgrim gevoel kwam voor mij toen we door de heuvels liepen en in de verte de Basiliek van Scherpenheuvel konden zien. Over de hete velden weet je je dan 'bijna thuis'. Je bent nog aan het zwoegen en je weet.....daar gaat t heen, zo iets.