Ontmoetingen

Aangekomen in Rieti was ik moe. De etappe was niet zo zwaar, maar ik was al twee dagen moe. De etappes in het begin van de week waren pittig tot zwaar, en ik had een nacht heel slecht geslapen: ik reageerde allergisch op de lakens, kon pas slapen nadat ik in mijn eigen slaapzak kroop. En mijn voeten herstelden steeds langzamer in de loop van de week. 

Een b&b gezocht, en een hele fijne gevonden. 25 euro, rand van het centrum, gebruik van wasmachine (na 5 weken zijn alle kleren nu een keer echt schoon) en keuken, tv, wifi op de kamer, maar bovenal: openslaande deuren naar een terras wat verder niemand gebruikt. Daar heb ik nu al aardig wat uren doorgebracht.

Ik loop aardig voor op schema, dus ik besloot ter plekke maar twee rustdagen te nemen. Volgens het boekje heb ik nog 10 etappes te gaan, maar er zijn er nog maar 1 of 2 van meer dan 5 uur. Het wordt vanaf nu redelijk gemakkelijk bijvergeleken het begin. Er zitten een etappe bij van 3 uur en een van 2 uur, dus met een beetje doorlopen zou ik volgende week zondag of maandag al in rome kunnen zijn. Heeft niet zoveel zin, want Dineke komt pas de zaterdag over 2 weken. Daar begin ik nu wel naar toe te leven, merk ik. Ik verlang naar huis, ik verlang naar Tim en Loes, ik verlang naar school. Juist op rustdagen wordt dat gevoel sterk.

En wat doe je dan op rustdagen: je slaapt, je sleept je van het ene terras naar het andere, gaat naar de plaatselijke kerken, neemt een tour die stukjes van de stad laat zien van de derde eeuw voor christus, kortom je hangt de tourist uit. En in een stad waar je denkt niemand te kennen had ik zomaar 4 ontmoetingen. Eerst met een italiaanse pelgrim, waar ik uitgebreid mee heb gesproken. Op het moment dat ik de manke braziliaan noemde, pakt hij de telefoon en roept luidkeels "daniel, weet je wie hier toch tegenover me zit: Francesco Holandese met die baard". Zo doen italianen dat dus, niet voor niks dat ze voortdurend aan de telefoon hangen. Kort daarna kwam ik mijn hospita van de b&b tegen die met haar auto naast me stopte en me vervolgens door heel de stad heeft gereden. Ik heb twee uur rondgesjouwd met 2 nederlanders die goed italiaans spraken en alles voor me vertaalden en ik kwam 2 amerikaanse pelgrims tegen, die ik ook al eerder ontmoet had, 's avonds mee wezen eten. Zo vliegt een dag voorbij in een stad waar je niemand kent. 

Maar de fijnste ontmoeting had ik toch met Loes gisteravond. Meer dan een uur geskyped. Dat was toch wel het hoogtepunt van afgelopen rustdagen. 

Pace e bene