Verdwalen

Bijna iedere dag verdwaal ik wel een keer. Soms maar 100 meter, soms een paar kilometer. Nou ja verdwalen, door de Gps en de kaarten en de omgeving (bergen, beken en zo) weet ik vrij precies waar ik ben, ik heb alleen geen idee waar de route is die ik volg. Is het niet altijd zo, dat je wel weet waar je bent, maar dat je niet weet waar je naar toe wilt of zou moeten?

Vandaag had ik een of ander rechterpad gemist. Op de een of andere manier was ik er al bang voor dat het zou gebeuren, het was een beetje rare omgeving. Achteraf gezien was dat pad waarschijnlijk iets wat ik aanzag voor een droge beek. Gebeurt wel vaker dat droge beken en paden hier op elkaar lijken, sterker nog: we lopen vaak over paden die bij regenval beekjes worden. Maar goed, ik liep dus verder en op een gegeven moment was er echt helemaal niets meer van een pad te herkennen. Toen wist ik dat ik de route weer eens kwijt was. Volgens de gps was ik al een paar 100 meter verder dan ik zou moeten zijn. Wat doet een normaal mens dan? Die draait om. Nee hoor, niet ik. Ik zag dat ik de beek nog een meter of 300 kon volgen en dan zou ik weer op een kiezelweg uitkomen. Dan zou ik aan de andere kant van de top de route weer vinden. Nou dat heb ik geweten, de langste 300 meter van de route, stijgingspercentage 10%, dat viel nog mee, maar ondertussen vol met brandnetels, braamstruiken en andere netels. Ik geloof dat ik er een half uur over heb gedaan. Maar voor de rest ben ik volstrekt niet eigenwijs hoor. 

Een mooie gelegenheid om nog maar eens demon aan te spreken: meneer eigenwijs. Ik zal niet het hele gesprek vertellen, maar het begin moest ik wel heel hartelijk om lachen. Toen ik hem een gezicht en naam gaf in mijn verbeelding, werd het een Fransman, compleet met alpinopetje, snorretje, wit shirt en stokbrood. Zo'n type die een karakikatuur is van zichzelf en waardoor ik het niet leuk vind om in Frankrijk op vakantie te gaan. Affijn werd een leuk gesprek met mezelf. 

's avonds had ik een moment waarop ik volkomen gelukkig was. Goed gegeten, heerlijk zwoel weer, prachtig uitzicht over vallei, een ijsje etend, vanuit een auto startte de muziek van Supertramp, "lord is it mine". 

I know there must be a reason why i need to be alone. 
You show me a silent place that i can call my own. 
Is it mine. Oh lord, is it mine. 

Pace e bene