Dankbaarheid
Door: Frank
Blijf op de hoogte en volg Frank
26 Augustus 2011 | Italië, Farfa
Farfa is een mini dorp van 30 huizen gebouwd rond een abdij. Toen ik er binnenliep trof het me hoeveel creativiteit er te vinden was. Het leek me een mooi thema om over te schrijven: stilte en creativiteit. Heeft me bezig gehouden.
Maar liever nog schrijf ik over een voorval dat me nog veel meer trof die dag. Ik sliep bij de zusters van San Brigida. Je weet dan nooit zo goed wat je te eten krijgt en hoeveel gangen. Er is geen (of weinig) keus, maar je kunt wel altijd bijvragen, er is genoeg. Het eten is simpel en voedzaam. Het werd bovendien opgediend door een zuster die voor iedereen een goed woord had, speciaal voor de hele oude dames. Ze schonk het water in en sneed het eten indien nodig. Toen een man zijn brood niet opat was het: "maar oom toch, waarom eet je je brood niet?" kortom een genot om naar te kijken. Als desert werden er druiven rondgebracht, zoveel je wilde. Nu zat er aan de overkant een zuurpruim, die geen druiven wilde. Vroeg of er niks anders was. Jazeker, antwoordde het vrolijk ding: kiwi. Kiwi!! Nee, dan nog liever druiven, en heel zuinigjes pakte ze precies een druif. De zuster ging verder rond met de schaal en nadat iedereen zijn druiven had, ging ze nog met een schaal kiwi's en een peer naar de zuurpruim. De zuurpruim pakt de peer en begint vervolgens te mopperen dat hij veels te hard is. De dialoog die toen ontstond tussen zuurpruim en lachebekje kon ik niet meer volgen, maar het eindigde met zuurpruim in een slachtoffer rol die met lange tanden de peer opat. Het gezicht van de zuster toen ze zich naar onze kant van de zaal wendde (iedereen volgde onbeschaamd de conversatie) was werkelijk onbetaalbaar.
Het maakte me er nogmaals en nu indringend van bewust dat een van de bij effecten, en geen onbelangrijke, van het pelgrimeren dankbaarheid is. Je wodt je zo bewust van zoveel dingen die normaal lijken te zijn, voorop: water. De smaak van koel water op een hete dag is onbeschrijflijk. Heerlijk koud water in je gezicht en je nek. Wat te denken van een weg zonder verkeer: stilte en frisse lucht. Schaduw. Een stukje vlakke weg. Een douche. Een bed om op te liggen. Een bar om te zitten en capachino te drinken. IJs. De koelte en stilte van een kerk. Ik ben blij als ik 's ochtens op tijd weg kan met een kop koffie, dat komt maar soms voor. Een bord druiven na het eten is een ongelofelijke onverwachte en welkome delicatesse. Maar ja, je moet er natuurlijk wel van houden.
Pace e bene
Maar liever nog schrijf ik over een voorval dat me nog veel meer trof die dag. Ik sliep bij de zusters van San Brigida. Je weet dan nooit zo goed wat je te eten krijgt en hoeveel gangen. Er is geen (of weinig) keus, maar je kunt wel altijd bijvragen, er is genoeg. Het eten is simpel en voedzaam. Het werd bovendien opgediend door een zuster die voor iedereen een goed woord had, speciaal voor de hele oude dames. Ze schonk het water in en sneed het eten indien nodig. Toen een man zijn brood niet opat was het: "maar oom toch, waarom eet je je brood niet?" kortom een genot om naar te kijken. Als desert werden er druiven rondgebracht, zoveel je wilde. Nu zat er aan de overkant een zuurpruim, die geen druiven wilde. Vroeg of er niks anders was. Jazeker, antwoordde het vrolijk ding: kiwi. Kiwi!! Nee, dan nog liever druiven, en heel zuinigjes pakte ze precies een druif. De zuster ging verder rond met de schaal en nadat iedereen zijn druiven had, ging ze nog met een schaal kiwi's en een peer naar de zuurpruim. De zuurpruim pakt de peer en begint vervolgens te mopperen dat hij veels te hard is. De dialoog die toen ontstond tussen zuurpruim en lachebekje kon ik niet meer volgen, maar het eindigde met zuurpruim in een slachtoffer rol die met lange tanden de peer opat. Het gezicht van de zuster toen ze zich naar onze kant van de zaal wendde (iedereen volgde onbeschaamd de conversatie) was werkelijk onbetaalbaar.
Het maakte me er nogmaals en nu indringend van bewust dat een van de bij effecten, en geen onbelangrijke, van het pelgrimeren dankbaarheid is. Je wodt je zo bewust van zoveel dingen die normaal lijken te zijn, voorop: water. De smaak van koel water op een hete dag is onbeschrijflijk. Heerlijk koud water in je gezicht en je nek. Wat te denken van een weg zonder verkeer: stilte en frisse lucht. Schaduw. Een stukje vlakke weg. Een douche. Een bed om op te liggen. Een bar om te zitten en capachino te drinken. IJs. De koelte en stilte van een kerk. Ik ben blij als ik 's ochtens op tijd weg kan met een kop koffie, dat komt maar soms voor. Een bord druiven na het eten is een ongelofelijke onverwachte en welkome delicatesse. Maar ja, je moet er natuurlijk wel van houden.
Pace e bene
-
26 Augustus 2011 - 16:54
Dineke:
Lieverd,
één van je betere stukken....
Jij bent te zien en te horen,
kus -
26 Augustus 2011 - 20:52
Anne Miek:
Dankbaar kunnen voelen! Wat een geschenk om te ervaren!! -
27 Augustus 2011 - 06:30
Els Meulbroek:
Ha die Frank,
Wat een prachtige observatie, ik zie het voor me! Je verhaal Samen alleen ontroerde me.
Rome komt al in zicht...
Els
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
