De weg

Coelho vertelt in de alchemist een verhaal over geluk. Een vader stuurt zijn zoon naar een wijze man om te vragen wat geluk is. Na vele omzwervingen kwam de jongen bij de wijze man die in een groot kasteel woont. Na een tijdje kan de jongen de wijze man spreken en stelt zijn vraag. De wijze man vroeg hem eerst met een lepeltje waar twee druppels olie aanhangen het kasteel rond te lopen. De jongen doet het, morst de olie niet en komt na een tijd weer bij de wijze man. Deze vraagt hem hoe de jongen het kasteel vond. De jongen antwoordde dat hij alleen op de olie had gelet en niets van het kasteel had gezien. Daarop nodigde de wijze man de jongen uit om nog een keer met het lepeltje het kasteel rond te lopen. Je voelt het al: toen de jongen opnieuw bij de wijze man kwam, had de jongen alles gezien maar was hij de olie kwijt. Daarop zei de wijze man: geluk is en alles zien in het kasteel en de druppels olie aan het lepeltje houden. 

Zo probeer ik ook te lopen. Mijn ogen aan de horizon houden en tegelijk op mijn lichaam, vooral mijn adem, letten. De ene keer lukt dat beter dan de andere keer. Vooral bij steile stukken vervalt de omgeving en let ik er bijna alleen nog maar op waar ik mijn voeten zet. Maar het komt iedere keer weer terug "in, uit, diep, langzaam, rustig, kalm", ogen op de horizon. Het vele oefenen begint het gemakkelijker te maken. 

Als je zo een tijdje onderweg bent, lijkt de weg zelf te gaan leven. Hij wordt als een slang die kronkelt door het landschap. Hij krijgt menselijke eigenschappen. Ipv steil wordt hij weerbarstig. Ipv smal wordt hij weinig toegankelijk. Ipv glooiend wordt hij vriendelijk. Daarna komt er een stadium dat ik mezelf ga vergelijken met de weg: "ben ik zo weerbarstig?" met als antwoord "ja misschien wel, maar zonder weg/mij zou het nog veel lastiger zijn". Ik heb de weg nodig en de weg heeft mij nodig. Ik heb de ander nodig en de ander heeft mij nodig. En af en toe komt er dan een moment dat ik me een voel met de weg en de omgeving eromheen. Dat gevoel is heel lastig te omschrijven: het verschil valt weg tussen de weg en mezelf, het is of ik mezelf weerspiegeld zie in de weg en alles om me heen. Ieder kiezeltje lijk ik te zien en zegt iets over mij. Het is stil, ruim en ontroerend. En zodra ik het vast probeer te pakken is het weg. 

Pace e bene