Over Dineke

Gister liepen we veel achter elkaar aan. Vandaag liepen we veel naast elkaar of vlak bij elkaar. De dag begon als een uitstekende wandeldag. Temparatuur onder de 20 graden. Licht bewolkt. Prachtige uitzichten over de druivenvelden, die heel goed verzorgd worden. Overal zag je autootjes bij de velden staan, met daar in de buurt mensen in de velden die aan het inspecteren waren of met pikhouwelen of ijzerdraad aan de slag. De aangekondigde regen zette niet door en later op de dag werd het weer bloedheet. Insmeren of verbranden. Veel drinken.

We hebben het onderweg soms over wat we volgend jaar gaat doen. Dineke zit na te denken over een cursus die een heel jaar duurt. Iedere zaterdag. Over de dood natuurlijk. Allerlei invalshoeken, van euthanasie tot rituelen en begeleiding. Maar ja, iedere zaterdag een jaar lang. En bovendien voeg ik er dan aan toe "je kunt zelf een gedeelte van die cursus geven" nou ja daar is ze dus al weken, zo niet maanden over aan het dubben.

Het gaat met haar fysiek beter dan de mijne. Haar zwakke punt zijn de knieen die zich laten voelen bij stijgen en dalen. De laatste drie dagen hebben we dat veel gehad. Soms kilometers langzaam stijgend of dalend, soms honderd meter heel stijl, zodat we hijgend boven aankomen. Maar tot nu toe blijft het bij wat branderig gevoel dat iedere keer herstelt. Voor de rest gaat het prima met haar en meestal loopt ze me eruit en hobbel ik achter haar aan.

Ze is blij met iedere kerk en iedere begraafplaats, hoewel we ze gelukkig niet allemaal hoeven te bekijken. Ze is blij met ieder contact met kinderen en kleinkinderen en onderhoudt dat ook goed. Ze is blij met de aankomsten en met het vertrekken, en ze is vooral blij met het geweldig mooie weer hier. Ze kan blij zijn met een bloem en verheugt zich op de aankomst in vezelay, het hoogtepunt dit jaar. Als er een vvv of een cathedraal is gaat ze daar een stempel scoren, want die zijn veel mooier dan de stempels van het hotel.

Ze droomt soms heel sterk, en dan kijken we de volgende dag waar het over zou kunnen gaan. In haar dromen komt de uitweg nog vaak voorbij, maar nog vaker haar familie en kinderen. Vaak hebben we een idee waar het over gaat, bv dat ze zich zorgen maakt over iets, maar vaak ook helemaal niet.

'S avonds neemt ze een of twee glazen wijn (mijn goede invloed) van een wordt ze aangeschoten, de tweede gaat nooit op. Ze eet het liefst iets lichts, met veel groente of vis of gevogelte. En soms heeft ze enorme trek in friet. Van de week vroeg ze om een bord salade met friet. Iets dat niet op de kaart stond maar wat ze prompt kreeg. En dat gaat dan in half verbasterd engels en frans. Ze krijgt alles gedaan. Het begint gewoonte te worden dat ze 's middags na aankomst om twee koppen koffie vraagt voor onze kamer. Met warme melk. Af en toe is de melk niet warm, en dan krijgt ze lauwe koffie, dan heeft ze er de smoor in.

Als Dineke er de smoor in heeft wordt ze stil "ze zullen mij niet horen". Soms laat ik haar maar, want dan gaat het vanzelf over, zoals bij zo'n kopje lauwe koffie. En soms vraag ik net zolang tot het verhaal er uit komt. Dat help eigenlijk altijd wel om de angel eruit te halen. Als ik er de smoor in hebt, probeert ze bij me te blijven. Zoals vandaag de laatste 3 kilometer, toen ik er doorheen zat. Dan zeggen we niet veel, maar ze is er.

Ach, ik kan natuurlijk niet alles over haar vertellen hier en dat wil ik ook niet. Het mooiste van Dineke is natuurlijk dat ze van mij houdt. Dat is nog steeds iets waar ik verwonderd en dankbaar om ben. En ik houd van haar. Het is fijn om dit samen te doen.

Bon camino