Het project en de bolle buik

Het project ontmoette een bolle buik. "Dag bolle buik", zo zei het project. "Dag project", zo antwoordde de bolle buik. Het project vroeg: "Je bent wel erg bol. Zo'n bolle buik heb ik nog nooit gezien. Hoe komt het dat je zo bol bent?" De bolle buik schrok even van de directheid van het project. Ze wist wel dat ze bol was, maar ze was niet gewend daar op aangesproken te worden. Aarzelend zocht ze naar een antwoord. "Ik ben in verwachting" zo begon ze "maar het lijkt wel alsof ik geen kinderen kan krijgen. Ik ben al mijn hele leven bol. Zo lang als ik me kan herinneren." Er viel een stilte. Het project merkte wel dat de bolle buik het pijnlijk vond om over haar bolheid te spreken. Hij wist niet goed wat te zeggen. Misschien had hij er niet over moeten beginnen.

Om zijn ongemak te maskeren probeerde hij de bolle buik op te monteren: "ik heb ooit gehoord dat Boeddha vaak met een bolle buik wordt afgebeeld als symbool van de volheid van het leven. Het is een teken van geluk." Het hielp niet. Hij zag wel dat de bolle buik er alleen maar ongelukkiger van werd. De bolle buik antwoordde: "Boeddha was verlicht en nog een man bovendien. Ik ben een bolle buik en ik kan geen kinderen krijgen. Dat voelt echt niet als verlicht." Tsja, zo dacht het project, dat was waar. Dat was toch iets anders. Zijn goedbedoelde opmerking werkte alleen maar averechts.

Het project begon zich nu ook ongelukkig te voelen. Hij begon zich voor te stellen om altijd in verwachting te zijn en nooit te bevallen. Dat lukte maar gedeeltelijk. Hij was natuurlijk ook geen buik. Dus hij kon ook niet zwanger zijn. Maar het leek misschien wel wat op de situatie dat je als project helemaal klaar was met je creatieproces en dat je alles wilde overdragen, maar dat er niemand was om aan over te dragen. Dat leek hem verschrikkelijk. Heel eenzaam ook. Je wilt toch dat alles doorgaat na jouw einde. Dat je leven zin heeft gehad. Dat je iets doorgeeft aan de mensen na jou. Daarvoor werkte het project zo hard.

De bolle buik zag dat het project ongelukkig worden begon opeens, volkomen onverwacht, te giechelen. "Daar staan we dan samen ongelukkig te wezen. Beter samen ongelukkig dan alleen. Misschien moeten we dat maar vieren. Hou je van wijn of van bier?" Het project stond raar te kijken. Nog geen minuut geleden waren ze samen ongelukkig en ineens was er sprake van een feestje! Zou dat altijd zo gaan bij bolle buiken? Hij moest er ook eigenlijk wel om lachen. Hij zag ineens dat ze ook wel een apart stel waren: het project was altijd druk bezig om zijn doelen in vorm te gieten; en de bolle buik was eigenlijk precies het tegenovergestelde: die bleef altijd maar vol van mogelijkheden en kwam nooit tot een vorm.

De bolle buik had inmiddels wijn gevonden en schonk in: "op de hoop" zo zei ze, terwijl ze dacht aan de mogelijkheden in haar. Het project antwoordde: "op het geloof", terwijl hij dacht aan zijn activiteiten. De bolle buik zei: "Nou dan moeten we ook maar proosten op de liefde!"

Dat bracht het project op een idee. Omdat hij altijd zo bezig was met zijn doelstellingen en zijn activiteiten was hij niet erg geduldig. Wachten was niet zijn sterkste kant, zo had hij geleerd. Terwijl hij wel wist dat het af en toe nodig was. Wachten zorgde vaak voor onverwachte mogelijkheden. Het gaf bijna altijd nieuwe inzichten. Het herinnerde hem er ook aan waar het allemaal om begonnen was. Dat was iets wat hij nog wel eens vergat in de dagelijkse drukte. En hier zat een bolle buik tegenover hem! Iemand die gespecialiseerd was in wachten en nieuwe mogelijkheden. Hij zag ineens een perfect huwelijk voor zich.

"Lieve bolle buik, zou je mij niet willen helpen met mijn mogelijkheden? Ik ren altijd maar en vergeet dan nog wel eens waar het allemaal om begon. Jij bent veel beter in het wachten en het ontwikkelen van de mogelijkheden dan ik." Zo doen projecten dat. Als ze iets zelf niet kunnen, besteden ze het uit. Wel zo efficiënt.

De bolle buik werd meteen heel serieus, ze voelde zich gevleid. Ze zag wel dat er een kern van waarheid zat in wat het project zei. Samen zouden ze best een goed team zijn. Maar er was toch iets wat haar tegenhield. Sommige dingen kun je beter niet uitbesteden. Het project zou zijn eigen lasten moeten dragen. Daar komen zijn eigen kinderen uit voort. Zo zou zij ook haar eigen lasten moeten dragen. Ook al zouden er letterlijk misschien nooit kinderen uit voortkomen. Figuurlijk zou er wel degelijk iets ontstaan. Dat zag ze nu al aan de manier waarop het project naar haar keek. Het had ook wel wat om eeuwig in verwachting te zijn. Eigenlijk zou ze niemand anders willen zijn. Misschien was die vergelijking met Boeddha toch nog zo raar niet. Want ze voelde zich inderdaad vol leven.

"Lief project" zo begon ze, "wachten is inderdaad niet zo makkelijk. Het is altijd een noodzakelijke stap om tot leven te komen. Voordat het zomer kan worden, moet er een winter zijn. Voordat het dag kan worden, moet er een nacht zijn. Maar ik kan niet voor jou in verwachting zijn, ook al zou ik het graag willen. Om je eigen vruchten te krijgen, zul je zelf moeten leren wachten."

Het project was zo'n reactie niet gewend. Meestal stonden de mensen in de rij om werk aan te nemen van hem. Zolang hij maar betaalde natuurlijk. Diep in zijn hart wist hij natuurlijk wel dat de bolle buik gelijk had. Hij zou zelf aan zijn mogelijkheden moeten werken en niet altijd maar bezig moeten achter zijn doelen aan te rennen. Ook al kost dat dan tijd. Tijd die hij eigenlijk altijd tekort komt. Ja hij zou echt tijd vrij maken om eens niets anders te doen dan te kijken hoe het met alles ging. Misschien zelfs dat niet. Hij zou echt tijd vrijmaken om eens niets te doen. En dan maar te wachten. Alleen al de gedachte beangstigde hem. Niets doen en in verwachting zijn. Gelukkig had hij een goed voorbeeld aan de bolle buik die zo vol leven is terwijl ze in verwachting is.