Een prachtige dag
Door: Frank
Blijf op de hoogte en volg Frank
05 Mei 2015 | Frankrijk, Outines
Tsja, en dan ga je lopen na een slechte dag. Niet omdat je nu zo veel zin hebt. Maar gewoon omdat pelgrims nou eenmaal lopen. En dan heb je gewoon een prachtige dag.
De eerste km kwam ik er al achter dat mijn achillespees pijn doet als ik links op de weg loop terwijl de weg wat naar links afloopt. Vermijden dus. Geen last meer van gehad. Dineke heeft geen last meer van haar knieën. Ik droeg iets van haar gewicht. Dat heeft ze nu weer bijna allemaal terug.
En een zonnetje dat we gehad hebben! Ik ben knalrood, vooral in mijn nek. Ook al lopen we naar het zuiden. Eergisteren 3-shirts en een jasje. Gister 2 t-shirts en een jasje. Vandaag nog maar 2 t-shirts zonder jasje.
Onderweg 2 herten gezien. En Dineke beweert een slang gezien te hebben. Sindsdien heeft ze wat schrik om door het gras te lopen. Persoonlijk denk ik dat het om een stok ging. Maar ja, dat ga ik natuurlijk niet zeggen.
Uiteindelijk hebben we 28 km gelopen op een dag dat we het rustig aan zouden doen. Aangekomen in outines zochten we onze gites st Jacques. Dat was nog niet zo eenvoudig. We werden doorverwezen naar het huis van de burgemeester. Opengedaan door een wat oudere vrouw die op pruimtabak leek te kouwen. Ja de sleutel, die zou ze zoeken. Eerst opgebeld naar de maire, toen in huis gezocht, toen met de auto weg. Wij gingen maar op het stoepje zitten. Mevrouw pruimtabak was naar links gereden, maar kwam 2 minuten later van rechts voorbijgereden, druk gebarend dat ze de sleutel nog niet had. We hadden het gevoel dat we naar de comedy capers zaten te kijken. Even later zagen we haar stoppen voor het gemeentehuis samen met een andere auto. Daar zat iemand in die de sleutel kwam brengen. Wij binnengelaten.
Een groot huis met 6 bedden voor ons alleen. We vroegen waar we eten konden krijgen. Nee dat was er niet in Outines. Maar geen nood, over een uur zou de burgemeester komen. En hij kwam. Alleraardigste man. Nee er was geen manger in Outines. Maar hij wist wel wat. Boven in een kast stonden een tiental blikken. Ik kreek soep, spaghetti in blik (jawel het bestaat), groenten van bondue (datum over tijd) en ons toetje, een blik perziken. In de diepvries vonden we nog een soort cakebrood dat in de magnetron kon. En we hebben heerlijk zitten eten onder een
afdak, terwijl er uiteindelijk nog een buitje regen viel.
Om 9 uur vielen we als een blok in slaap. Een onverwacht heerlijke dag.
Bon camino
Ps. Een prachtig dorpje, Outines, ik schat ongeveer 20 huizen groot. Vanuit onze slaapkamer zicht op de kerk en begraafplaats,
dus Dineke was helemaal gelukkig. Bij iedere begraafplaats wordt er even door het hek gekeken. "De mensen zullen wel denken, we moeten ook wat bloemen op de foto zetten hoor."
De eerste km kwam ik er al achter dat mijn achillespees pijn doet als ik links op de weg loop terwijl de weg wat naar links afloopt. Vermijden dus. Geen last meer van gehad. Dineke heeft geen last meer van haar knieën. Ik droeg iets van haar gewicht. Dat heeft ze nu weer bijna allemaal terug.
En een zonnetje dat we gehad hebben! Ik ben knalrood, vooral in mijn nek. Ook al lopen we naar het zuiden. Eergisteren 3-shirts en een jasje. Gister 2 t-shirts en een jasje. Vandaag nog maar 2 t-shirts zonder jasje.
Onderweg 2 herten gezien. En Dineke beweert een slang gezien te hebben. Sindsdien heeft ze wat schrik om door het gras te lopen. Persoonlijk denk ik dat het om een stok ging. Maar ja, dat ga ik natuurlijk niet zeggen.
Uiteindelijk hebben we 28 km gelopen op een dag dat we het rustig aan zouden doen. Aangekomen in outines zochten we onze gites st Jacques. Dat was nog niet zo eenvoudig. We werden doorverwezen naar het huis van de burgemeester. Opengedaan door een wat oudere vrouw die op pruimtabak leek te kouwen. Ja de sleutel, die zou ze zoeken. Eerst opgebeld naar de maire, toen in huis gezocht, toen met de auto weg. Wij gingen maar op het stoepje zitten. Mevrouw pruimtabak was naar links gereden, maar kwam 2 minuten later van rechts voorbijgereden, druk gebarend dat ze de sleutel nog niet had. We hadden het gevoel dat we naar de comedy capers zaten te kijken. Even later zagen we haar stoppen voor het gemeentehuis samen met een andere auto. Daar zat iemand in die de sleutel kwam brengen. Wij binnengelaten.
Een groot huis met 6 bedden voor ons alleen. We vroegen waar we eten konden krijgen. Nee dat was er niet in Outines. Maar geen nood, over een uur zou de burgemeester komen. En hij kwam. Alleraardigste man. Nee er was geen manger in Outines. Maar hij wist wel wat. Boven in een kast stonden een tiental blikken. Ik kreek soep, spaghetti in blik (jawel het bestaat), groenten van bondue (datum over tijd) en ons toetje, een blik perziken. In de diepvries vonden we nog een soort cakebrood dat in de magnetron kon. En we hebben heerlijk zitten eten onder een
afdak, terwijl er uiteindelijk nog een buitje regen viel.
Om 9 uur vielen we als een blok in slaap. Een onverwacht heerlijke dag.
Bon camino
Ps. Een prachtig dorpje, Outines, ik schat ongeveer 20 huizen groot. Vanuit onze slaapkamer zicht op de kerk en begraafplaats,
dus Dineke was helemaal gelukkig. Bij iedere begraafplaats wordt er even door het hek gekeken. "De mensen zullen wel denken, we moeten ook wat bloemen op de foto zetten hoor."
-
05 Mei 2015 - 18:52
Dineke:
Ha ha, ja ja.....en stok, tuurlijk. Ik heb m duidelijk horen sissen en ik zag m wegscheren. Ik schrok me werkelijk naar. Maar hij schrok natuurlijk veel harder van mij. Ik had zo de bibbers in de benen dat ik daar ook niet wilde rusten, terwijl Frank toch al n mooi plekje had gevonden.
Overigens bestond dat prachtige dorpje uit zg. vakwerkhuizen. Heel bijzonder. En zelfs de kerk was in die stijl gebouwd. We zouden er morgen nog diverse kerkjes en huizen in dezelfde stijl passeren.
Toen we zaten te eten, rond kwart voor 7 begon opeens de klok te beieren: oh, de mis begint. Daar moest ik bij zijn. Mijn laatste perzik laten liggen (met de belofte van Frank dat ie m niet op zou eten), schoenen weer aan en hup, naar de kerk. Geen levende ziel, zelfs de pastoor niet. In een lege kerk ging ik maar zitten en afwachten wat komen zou. De angst bekroop me dat iemand de kerk op slot zou doen. En jawel, daar kwam de koster met de sleutel....de kerk ging inderdaad op slot. Ik koos het hazenpad, de mis thuis maar opgedragen, nou ja, we hebben een kaars aangestoken.... -
06 Mei 2015 - 09:29
Jackie:
Haha, leuk mama! Die slang en bijna opgesloten in een kerk.
Jullie doen toch wel voorzichtig he?!
Kus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
