Eind in zicht

Goed uitgerust begonnen we aan ons ontbijt. Het bleek 1 stokbrood te zijn met de goedkoopste doosjes jam die er zijn. Natuurlijk met koffie en thee, die we kop voor kop moesten vragen. Allemaal niet erg totdat bij de kassa bleek dat een half stokbrood als ontbijt 9,50 kost. Tsja, dan is het lastig als je geen frans spreekt. De kamer was goedkoop, maar met dat ontbijt maken ze dat weer helemaal goed.

Alle ellende van gister bleek verleden tijd. We liepen weer prima. Veel gesproken over niks onderweg. Het pad liep 25 km langs de Aisne tot in het centrum van Reims. Omdat ik de laatsre dagen steeds meer last kreeg van mijn hakken en omdat Reims een grote stad is hebben we hier twee rustdagen gepland.

Na het bezoek van Theo en Annetta realiseerden we ons meer dat we op tijd moeten afbouwen. Het gaat niet werken om zondagavond thuis te komen en maandag weer te werken. Daardoor vragen we ons af of we nog verder lopen na Reims. Maar eens kijken hoe het vervoer terug is. Gerco viert misschien nog wel zijn verjaardag. Het weer is wisselend, regen nodigt niet uit om te lopen. Nou ja, een hoop overwegingen.

Met het einde in zicht komen er ook weer gedachten aan werk en toekomst. Het huis van de buren staat te koop. We spreken er wel eens over om het te kopen en als praktijk in te richten. Misschien een b&b. Nou ja, we weten helemaal niet of het financieel haalbaar is. Maar gedachten daarover komen wel voorbij. Wat ga ik doen met de opleiding? Het wordt langzamerhand tijd om daarover na te denken. Als ik er niets mee doe, laat het dan in elk geval een bewuste keuze zijn en niet omdat de tijd voorbij glijdt.

Aangekomen on reims zoeken we ons hotel. Ik dacht dat het aan een doorgaande weg lag en was een beetje bang voor verkeerslawaai. De brede weg bleek afgesloten voor verkeer en bleek 200 of 300 meter lang vol met terrassen te staan. Een gezellige straat om twee rustdagen te hebben dus.

We zijn s'avonds nog even naar de kathedraal geweest om een stempel te halen. Dat herinnerde ons eraan dat we nog steeds aan het pelgrimeren zijn. Oh ja dat was ook zo. Hier en nu. Voortdurend de neiging hebben om de toekomst te regelen en dan voorbijgaan aan het heden. Op weg naar Rome bleek dat mijn grootste gevecht te zijn. Voortdurend naar het einde toelopen en dan niets van de weg te zien. De weg is het doel.

Bon camino.