Trekkers

Het vertrek was uitstekend. We zaten om 7 uur aan tafel, voldoende keus en voor het eerst eens een keer lekkere koffie. Die ontbijtjes in Frankrijk zijn niet hetzelfde als in België. In België bijna overal boterhammen met kaas en ham. Hier in Frankrijk stokbrood met jam, en vaak maar niet altijd een croissantje. Kaas en vlees nog niet gezien. Daar word je als pelgrim niet vet van. Maar in Signy een goed ontbijt dus.

We gingen voortvarend op weg op de eigen uitgezette route. In het begin heb ik wel eens verteld dat het tempo van Dineke iets hoger ligt dan het mijne. Op de weg bepaalt zij het tempo grotendeels, ik probeer dat te volgen. Ik beschouw het als een goede training en reken erop dat het vroeger of later iets makkelijker wordt voor me. Meestal lopen we dan een tempo van 4,7 km/uur. Maar vanmorgen begonnen we met 4,9 afgelegde km binnen een uur. Vol trots meld ik dat aan Dineke. Waarop zij zegt "en dan loop ik nog niet eens op volle kracht". Ik sputterde en protesteerde, waarop Dineke dacht dat ik vond dat ze te langzaam had gelopen. Het duurde even tot het tot haar doordrong dat ik alle zeilen moest bijzetten en dat het al meer dan hard genoeg was voor mij.

Na 29 hardgelopen km's kwamen we om 15.00 uur aan, tijd genoeg om naar het gemeentehuis te gaan en als dat niet zou werken een alternatieve slaapplaats te zoeken. In het gemeentehuis zat een secretaresse, voordat we onze stuntelige vraag over een slaapplaats konden stellen, vroeg ze of ze een stempel kon zetten. Terwijl ze de stempel zette, pakte ze 3 kleine kaartjes, 1 met een adres, 2 met een code om mee naar binnen te gaan. Ze vertelde dat we de volgende dag gewoon konden vertrekken, als we de deur maar goed dichttrokken. Enigszins verbijsterd stonden we binnen 3 minuten weer buiten. Daar hadden we ons nou zo de hele dag zo druk over gemaakt. Niet doen dus.

Van 17.00 tot 19.00 hebben we op het enige bankje van het dorp gezeten, tegenover het gemeentehuis, op het enige kruispunt van belang in het dorp van 5 straten groot. Ongeveer iedere minuut kwam er een trekker voorbij. Ongelofelijk. Ze waren het graan aan het binnenhalen. Er was regen voorspeld, dus er werd met man en macht gewerkt. Er was een moment dat er 6 trekkers voor het kruispunt stonden te wachten. Af en aan reden ze. Er was er een bij waar de boerenjongen zijn liefje naast zich had zitten. Op de terugweg reed zij. Het riep aardig wat herinneringen op bij Dineke. Ze heeft me lesgegeven in de basics. Ik denk dat ik nu wel de rode Case aan zijn hoge fluitje kan herkennen. Vooral die rode kleuren, daar sprak ze vol trots over. Het was toch een beetje jammer dat "haar boerderij" nu ook groengele trekkers had. Tot s'avonds laat bulderden ze voorbij ons slaapzaaltje. Maar toen het donker werd, stopte het. Dineke verzuchtte "op de Uitweg werkten ze ook door als het donker werd". Ik zei "watjes zijn het hier in Frankrijk"

Bon camino