Zorgen

Afgelopen dagen wat voorvallen geweest die me machteloos doen voelen. Als je niets kunt doen terwijl er iets gebeurt met familie of vrienden, wat dan? Erbij blijven. Als je de hele dag niks anders doet dan lopen en rusten, blijf je er vanzelf langer bij. Alles komt heftiger binnen. Thuis ga je op een gegeven moment aan het werk of boodschappen doen of er komt een andere sfleiding, en dan zakt het eerder in vergetelheid. Hier is dat niet zo. Er bij blijven, bij dat machteloze gevoel.

De tocht was pittig. 26 km met veel stijgen en dalen. Wel heel mooi. Veel landwegen. Dineke vatte het samen met "zon, graan, stilte". De stilte was mooi, maar versterkte ook enigszins dat zware gevoel.

Onderweg kwamen we een losgebroken stier tegen. In het dichte struikgewas stond hij zo'n 50 meter van ons vandaan een hoop lawaai te maken. We liepen zo stil mogelijk verder, hopend dat hij geen aandacht aan ons zou schenken.

Vlak voor het dorp waar we zouden slapen stonden er 20 koeien op de weg op een schaduwrijke plaats. Vol vertrouwen joeg Dineke ze weg de wei in. Dat deden ze met een behoorlijke gang. Toen we een paar passen gezet hadden keerden ze om en kwamen met dezelfde snelheid weer terug. Ze bleven staan op meter of 10. We moesten er toch langs. We durfden pas weer goed adem te halen toen we 20 meter verder waren.

S'avonds hadden we het probleem dat we geen slaapplaats konden vinden voor de volgende dag. We zijn nog niet zover dat we bij willekeurige huizen gaan aanbellen voor een slaapplaats. De eerstvolgende slaapplaats met winkel en een "gemeentelijke slaapplaats" was zo'n 40 km verder. Melden op het gemeentehuis voor 17.00. We besloten daarvoor te gaan en zoveel mogelijk af te snijden en vlakke wegen te volgen. En anders moeten we maar gaan vragen bij de pastoor, het lokale cafe of wat dan ook.

Al met al een dag oefenen in vertrouwen.

Bon camino