Rechte weg, kronkelige gedachten

Van hoegaarden naar namen loopt een lang fietspad van ik geloof 32 km. Wij hebben daar zo'n 25 van gehad. De andere 7 niet, omdat de b&b behoorlijk uit de route lag. Soms kon je op dat fietspad wel 3 km ver kijken.

Toch was onze weg behoorlijk kronkelig gister. Het begon er mee dat Dineke nogal stil was na het ontbijt. Na een tijdje zei ze dat ze Rianne miste. Die loopt inmiddels met een hele dikke buik en als rechtgeaarde moeder zou Dineke toch graag in de buurt zijn, al is het maar om een keer boodschappen te doen of de douche. En dat gaat dan niet. Ik besloot wat muziek te luisteren en voelde me eigenlijk erg gelukkig. Zo liepen we samen, maar ieder op zijn eigen manier op dat lange fietspad.

Na 2 uur hadden we pauze op een bankje in de zon. Daar draaiden de rollen als het ware om. dineke kwam weer tot zichzelf, en ik kwam niet lekker meer op gang. Tegen het einde van de tocht snakten we allebei naar een terras en we vonden maar niets. Uiteindelijk hebben we de 21 km uitgelopen met alleen die ene pauze op dat hete bankje. Vooral die laatste 2 a 3 km waren heel kronkelig. Wie bepaalt nu of we doorlopen of niet? Allebei hebben we de neiging om te anticiperen op wat de ander gaat zeggen. Als ik nu zeg dat ik wil doorlopen zal ze weer zeggen dat ze altijd alle pauzes moet bepalen. "Als ik nu zeg dat ik pauze wil, dan zal hij me dat wel weer onder de neus wrijven". Met als gevolg dat we vaak niks zeggen, of andere dingen zeggen dan we eigenlijk zouden willen.

Enfin, er kwam vanzelf een einde aan ons gezoek toen we bij ons gastadres aankwamen. De gastvrouw was er nog niet, maar we zijn in de schaduw in de tuin gaan zitten en tot rust gekomen. Daar vonden we elkaar weer.

Bon camino