Eruit

Gister hadden we plezier aan het pelgrimeren. Vandaag gebeurde er van alles waardoor we ruit getrokken werden. Het begon voor mij met een pijnlijk mailtje van Tim, die iets heel vervelends had meegemaakt. We waren een paar minuten onderweg en toen werd Dineke gebeld door een van haar "schaapjes" dat er kanker geconstateerd was. We waren er stil van en hadden ieder zo onze eigen gedachten onder het lopen.

Het hielp ook volstrekt niet dat de route een lange rechte weg langs een kanaal was, waarvan ongeveer 10 km in de brandende zon. Saai, geestdodend, een beroep op ons doorzettingsvermogen. Misschien wel erger als de vermoeidheid van de vorige dag. Vragen als "waar doe je het voor" komen gemakkelijker op en zijn moeilijker te beantwoorden.

Ons slaapadres was heel plezierig. We zijn fijn ontvangen en hebben lekker gegeten. Maar s'avonds kwam het nieuws binnen dat er in Oekraïne een vliegtuig neergeschoten was. Dat hakte er ook in.

S'nachts heb ik gedroomd over mijn medestudenten. Ik liep in een groot kasteel en kwam iedereen stuk voor stuk tegen. Ik heb van iedereen afscheid genomen. Door de drukte was ik daar nog niet eerder mee bezig geweest, ondanks de hele zomerschool. Blijkbaar komt daar nu ruimte voor of krijg ik er nu behoefte aan. Ik herinner me nog levendig hoe Lucille op me af kwam lopen met haar dochter en een grote hond aan de lijn. Een lieve en krachtige indruk maakte ze. Pushpa zag ik als laatste, ze had een hoop mensen om zich heen, ze zei "ik mis jullie allemaal". Na zo'n onwerkelijke dag zijn dat waarschijnlijk de treffendste woorden.

Bon camino