Bijzondere ontmoetingen.

Je ziet het hè, als je de mensen groet. Of ze iets met wandelen hebben ja of nee. Dat zit 'em in de blik, de houding. Zo hadden we, nog voor we ook maar een half uur onderweg waren, al contact met een oudere heer. Na zo'n gesprek ga je dan weer anders verder dan dat je vertrokken bent.

Zo liepen we in the middle of nowhere toen we achterop gelopen werden door iemand. 'Ook op de Camino?' Kennelijk had hij voor de herkenning ook niet veel nodig. 'Ja', zo zeiden wij, 'jij ook?' En voordat we het wisten zaten we midden in een gesprek met deze vlotte pelgrim. Hij loopt maar liefst 60 km. per dag. Dus het hele stuk waar wij nu een paar dagen over doen, deed hij in 1 dag. Ach, ieder zijn tempo.
De manier waarop hij sprak, zijn accent en de woorden....ze klonken me zo vertrouwd. Kees Overbeek, een man uit Cabauw. En voor wie dat niet weet: dat is een gehucht voorbij Lopik. Nou, dan is de wereld maar klein, of niet soms. Je komt elkaar gewoon tegen. We hebben hem die dag nog een keer gezien en gek, je gaat dan uitkijken naar zijn komst. Maar nee, daarna is hij door ons niet meer gesignaleerd. Toen we vanavond onze slaapplaats voor morgen gingen regelen, was onze komst al aangekondigd. Jawel, door diezelfde Kees Overbeek.
Het zijn de leuke dingen die je op de Camino overkomt.

Nou, nog meer dan. Een kwartiertje lopen naar het nabijgelegen dorpje. Daar konden we eten, vanavond. Maar ach, de enige gelegenheid die die plek rijk was bleek gesloten. Toen ik de eigenaresse van onze fantastische B & B belde zei deze enthousiast: 'Oh, ik kom jullie wel even halen met de auto, dan breng ik jullie wel even verderop. Als je klaar bent bel je maar weer, dan kom ik je weer ophalen'.
Een dag vol bijzondere ontmoetingen!

Dineke


Voor mij was het meer een dierenontmoetingsdag.
Kort na de start een schattige pony. Lekker geaaid om er vervolgens achter te komen dat ik wel hele vettige handen eraan overhield. Bah.
Vlak daarna kwamen we een muisje tegen dat lag te zonnen. Hij schrok wakker van ons, holde op een vaartje weg, struikelde over zijn eigen voeten en ging met een koprol weer verder. Het zag er schattig uit.
Een km verder stak 10 meter voor mijn neus een hinde over de weg. Zij bleef even staan, ik keek haar even vol in de ogen. Een mooi moment.

Frank, bon camino