Verlies

Ik moest de hele tijd maar denken aan de finale waar Nederland niet instaat. Het viel me zo op dat me die helemaal niet interesseerde. Tja, is ook niet raar natuurlijk, als Nederland al naar huis is. Zo'n finale herinnert me daar aan. En dat is niet leuk.

Vannacht besefte ik ineens, waarom die gedachte me zo treiterde. Pelgrimeren is in zekere zin een grote oefening in verlies en overgave. Voortdurend zijn er dingen die tegenvallen. Afstand, vermoeidheid, gewicht van de rugzak, prijs van het eten, het weer, om maar eens wat te noemen. En omdat je verder niets te doen hebt, heb je alle mogelijkheid om dat op te blazen. Rationeel gezien is het ook gekkenwerk, pelgrimeren. Je kunt beter de auto nemen!

Als je alleen loopt, kun je niemand de schuld geven, als alleen jezelf. Iedere beslissing heb je alleen genomen. Dat geeft een enorm zelfbewustzijn. Ik merk, nu we met zijn tweeën lopen dat het anders werkt. Hoewel ik er nog niet helemaal achter ben hoe het dan precies werkt. Het begint ermee dat je over alles overlegt. Dus niet alles is je eigen beslissing. Vervolgens, als het tegenzit, is er iemand in de buurt op wie je van alles kunt projecteren. Dat werkt als een bliksemafleider.

Dit is duidelijk het eerste obstakel dat ik tegenkom. Niet het gewicht van de rugzak, de vermoeidheid of de tegenvallende prijzen. Nee, het projecteren van mijn ellende op Dineke. Dat gaat waarschijnlijk mijn eerste en grootste uitdaging worden. Bij mij uit zich dat meestal in het maken van flauwe grappen ten koste van Dineke. Als ik daar aan begin, wordt het tijd om op te letten en eens goed om me heen en in me te kijken wat er gaande is en waarom ik dit ook al weer doe.

Weer de schoonheid van de omgeving zien, weer de liefde voor mijn lief voelen, mijn ervaring is dat het keuzes zijn die je kunt maken. En dat gaat niet altijd vanzelf. Opgeven en overgeven liggen dicht bij elkaar. Obstakel en potentie liggen dicht bij elkaar. Het is wat ik er van maak.

Bon camino