Samen alleen

Gister was het plan als volgt: ik zou met de duitser een etappe van 4,5 uur meelopen en hij wilde daarna nog een etappe van 4 uur erbij doen om zo vroeg mogelijk in rome aan te komen. Ik zelf had geen haast, ben toch al sneller in Rome dan gepland. Maar het leek me wel leuk om een tijd samen te lopen. Bovendien wilde ik absoluut op tijd mijn adres hebben. Ik was daar vaag ongerust over. (intuitie?) Aangekomen op mijn adres bleken ze voor de vakantie gesloten te zijn. Het uitwijkadres 3 km verder was woensdags gesloten. En de volgende albergo weer 2 km verder had geen kamer vrij. En ineens had ik geen keus en liep ik ook een dubbele etappe de hele dag samen met de duitser. De etappe verliep prima, 30 km met veel stijgen en dalen, 11 uur onderweg, 10 uur gelopen, maar als het had gemoeten had er nog wel 1 of 2 of 3 uur bijgekund. Groot contrast met de dag ervoor. Valt ook niet altijd te snappen zoiets. 's avonds hadden we weer samen een kamer in de YMCA dit keer. Kouwe lasagna voor 4 euro, fruit, ijs en wijn. 

Als je dan zo de hele dag samen bent, dan ben je een stel voordat je het weet. Zeker voor de buitenwacht. 2 pelgrims te herkennen aan rugzak, hoofddeksel, sneldrogend t-shirt, afritsbare broek, stevige schoenen. Dan hebben ze ook nog ongeveer dezelfde leeftijd en lopen bij elkaar, absoluut duidelijk dat die twee bij elkaar horen. En dat is ook zo: je hoort bij elkaar en toch blijf je individuen. We hadden niets afgesproken over samen lopen, wisten ook niet of ons tempo samenging, maar dat ging vanzelf zo. Ieder moment heb ik zelf beslissingen moeten nemen of ik wachtte of niet, of ik ergens ging camperen of niet. En tegelijk was het overduidelijk onze dag samen. We waren die dag echt een stel, samen alleen. Je gaat je eigen gang, en je past je aan. Ik wachtte op hem na ieder hellinkje. Hij heeft zijn lange middagpauze opgegeven. Ik kon mijn loopmantra gebruiken, maar minder dan normaal omdat we veel spraken met elkaar. Ik had ook minder tijd om te reflecteren omdat we veel tijd aan elkaar besteden, aangename tijd. Het is een paradoxale situatie om een stel te zijn. Het is heel aantrekkelijk en tegelijk lijk je er iets mee te verliezen. De kunst is denk ik om jezelf te blijven in een relatie, dan heb je pas de win-win of de synthese. Maar hoe moeilijk is dat niet? Het blijft een spel tussen aantrekkende kracht en verzelfstandigende kracht. Aan de ene kant groei je, aan de andere kant wordt je onderdeel van een groter geheel. 

Ik kan wel denken: he joh loop nu eens wat sneller om mij bij te houden. Maar ten eerste ga ik daar niet over en ten tweede zou ik dan zijn reis veranderen. Ik ga over mijn daden. Ik heb mijn weg te volgen in mijn tempo. Het is goed dat hij zijn weg volgt. Uiteindelijk wordt je alleen geboren en ga je alleen dood. Ieder heeft zijn eigen reis te gaan, en de reis is het doel. En toch is het heerlijk om te beseffen dat je niet alleen reist, dat iedereen een soortgelijke reis maakt, soms wat sneller, soms wat langzamer, soms wat dichterbij, soms wat verderaf. En af en toe is er niets fijners dan het gevoel dat je samen dezelfde reis maakt. Dat heet dan liefde, denk ik. 

Pace e bene